Grumman F7F-2N TigercatGrumman F7F Tigercat, Tomcat (tigercat-kocur, ocelot) - myśliwiec dzienny i nocny, 1-2 miejscowy, zamówiony przez US Navy jako dwusilnikowy myśliwiec pokładowy o znakomitych osiągach, mający w założeniu zastąpić myśliwce Corsair. Początkowo samolot otrzymał kryptonim Toccat (Toccat – kocur ale słowo to ma drugie znaczenie je...... czyli facet zdobywający kobiety, więc nazwę zmieniono). Konstruktorem był Richard "Dick" Huston. Prototyp oblatał 2 września 1943 pilot fabryczny Bob Hall. Znakomite osiągi jakimi cechował się samolot nie rekompensowały jego wad, był zbyt duży jak na pokłady ówczesnych lotniskowców, na pokładach mieściło się zbyt mało maszyn a poza tym miał zbyt dużą prędkość lądowania i zbyt słabą konstrukcję jak na warunki pokładowe. W związku z czym uruchomiono ograniczoną produkcję maszyn na potrzeby Piechoty Morskiej do bazowania na lądzie. Wytwórnia dążyła do wprowadzenia Tigercatów na pokłady lotniskowców, opracowano wersję F7F-3 ze wzmocnionym tyłem kadłuba i drobniejszymi zmianami. Odmiana również nie zyskała akceptacji US Navy jako myśliwiec pokładowy. Dopiero ostatnia odmiana F7F-4N czyli nocny myśliwiec zyskała przychylność US Navy lecz koniec wojny przekreślił plany produkcyjne i powstało tylko 12 samolotów tej wersji.
Tigercaty dostarczano w odmianach F7F-1 samolot myśliwsko szturmowy, F7F-2 myśliwiec nocny z dwuosobową załogą, F7F-2N samolot dwumiejscowy do kierowania celów latających, F7F-3 dzienny myśliwiec dalekiego zasięgu, F7F-3N myśliwiec nocny wyposażony w radar APS-6, F7F-3P wariant fotorozpoznawczy, F7F-4N nocny myśliwiec o mocniejszej konstrukcji. Łącznie zbudowano 364 samoloty wszystkich wersji. Po II wojnie samoloty używane w wersji nocnego myśliwca do czasu wojny w Korei, nocą 1 lipca 1951 roku kapitan Edwin B. Long zestrzelił na F7F samolot Po-2, było to pierwsze nocne zwycięstwo nad Koreą, 23 września 1951 uzyskano kolejne zestrzelenie Po-2, i były to jedyne zwycięstwa powietrzne samolotów Tigercat na Koreą. Ostatnie maszyny używano w pierwszej linii do września 1957, głównie do lotów rozpoznawczych. Samoloty jak na warunki II wojny posiadały znakomite osiągi oraz własności lotne. Prędkość lotu na małym i średnim pułapie było o 130 km/h większa od samolotu Corsair. Wadą był trudny pilotaż z jednym niepracującym silnikiem, kolejnym niedomaganiem było to iż samolot trudno wychodził z korkociągu. Wersje nocnego myśliwca wyposażona w radar. Ostatnim epizodem w historii samolotów Tigercat były loty przeciwpożarowe, po przebudowie w kadłubie montowano zbiornik n a wodę i samoloty używano do lat osiemdziesiątych do gaszenia pożarów w trudno dostępnych terenach leśnych.
KONSTRUKCJA - metalowa półskorupowa kryta blachą duralową, skrzydła o profilu NACA 23015 u nasady i NACA 23012 na końcach, wyposażone w lotki typu Frise. Skrzydła składane hydraulicznie do góry, podwozie trójkołowe chowane hydraulicznie, wyposażone w hamulce, pod kadłubem wciągany hak do lądowania na lotniskowcach.
NAPĘD - dwa silniki 2 gwiazdowe Pratt & Whitney R-2800 z wtryskiem wody z meta-
nolem o mocy krótkotrwałej po 2430 kM, śmigła metalowe trójłopatowe samonastawne Hamiltion Standard z możliwością ustawienia w horągiewke.
UZBROJENIE - 4 kaemy Colt Browning M-2 kal. 12,7 mm w kadłubie, 4 działka M-2 kal. 20 mm w skrzydłach, torpeda Bliss-Leavitt kal 569,5 mm lub 8 pocisków rakietowych AR lub HVAR kal 127 mm lub 908 kg bomb.
DANETECHNICZNE - WERSJA F7F-3
rozpiętość m 15,70
długość m 13,82
wysokość m 5,06
powieszchnia nośna m2 42,27
masa własna kg 7437
masa całkowita kg 9936
masa maksymalna kg 11667
prędkość maksymalna km/h 724
prędkość przelotowa km/h 357
prędkość lądowania km/h 146
wznoszenie m/sek 30,7
pułap m 12 300
zasięg km 1930
zasięg maksymalnie km 3060
Oprac. Jacek Waszczuk