Grumman F9F Panther – pierwszy odrzutowy samolot myśliwski wyprodukowany w zakładach Grummana, a drugi myśliwiec odrzutowy na służbie US Navy, swój pierwszy lot odbył w 1947. Napęd samolotu stanowił silnik turboodrzutowy J42 (budowany na licencji Rolls-Royce Nene). Charakterystyczną cechą wyglądu "Pantery" są zbiorniki paliwa zamontowane na stałe na końcu skrzydeł.
Samoloty tego typu służyły w czasie wojny koreańskiej, piloci latający na nich łącznie zestrzelili sześć MiG-ów 15, dzięki dobremu wyszkoleniu tracąc tylko jedną maszynę, pomimo przewagi MiG-ów w walce powietrznej nad Pantherami[1]. F9F były podstawowymi myśliwcami i samolotami szturmowymi US Navy w czasie konfliktu koreańskiego. Podczas wojny utracono z przyczyn bojowych 64 samoloty F9F lotnictwa Marynarki i Marines, przede wszystkim od ognia przeciwlotniczego, ponadto pewną liczbę utracono z przyczyn niebojowych[2].
"Pantery" zostały wycofane ze służby czynnej w Stanach Zjednoczonych w 1956, ale w roli samolotów szkoleniowych służyły do 1958. Wersją rozwojową F9F Panther był samolot Grumman F9F Cougar.
24 samoloty tego typu zostały zakupione w 1958 przez marynarkę wojenną Argentyny. Planowano ich użycie na lotniskowcu ARA Independecia, ale z powodu zbyt słabych katapult na tym okręcie wszystkie argentyńskie "Pantery" używały wyłącznie lotnisk lądowych. Zostały wycofane ze służby w 1969 z powodu braku części zamiennych.
Wersje:
XF9F-2: pierwsze dwa prototypy
XF9F-3: trzeci prototyp
F9F-2: pierwsza wersja produkcyjna, silnik J42
F9F-2B: wersja z podskrzydłowymi zaczepami na rakiety i bomby, w późniejszym czasie wszystkie wcześniejsze samoloty zostały zmodyfikowane w ten sposób i zaprzestano używać oznaczenia "B"
F9F-2P: nieuzbrojona wersja fotograficzna
F9F-3: wersja z silnikiem Allison J33 zbudowana na wypadek fiaska silnika J42, w późniejszym czasie silniki tych samolotów zostały wymienione na J43
XF9F-4: prototyp F9F-4.
F9F-4: wersja z dłuższym kadłubem i większym zapasem paliwa napędzana początkowo silnikiem J33 w późniejszym czasie zamienionym na J42
F9F-5: jak wersja -4 ale z silnikiem Pratt & Whitney J48 (licencyjny Rolls-Royce Tay )
F9F-5P: nieuzbrojona wersja fotograficzna z dłuższym nosem
F9F-5KD: Po wycofaniu ze służby część F9F-5 została przebudowana na bezzałogowe samoloty-cele, w 1962 ich oznaczenie zostało zmienione na DF-9E
Dane techniczne:
| Rozpiętość | 11,6 m |
| Długość | 11,3 m |
| Wysokość | 3,8 m |
| Powierzchnia nośna | 23,2 m² |
| Masa własna | 4,220 kg |
| Masa Startowa | 7,460 kg |
| Prędkość maksymalna | 925 km/h |
| Pułap | 14 km |
| Zasięg | 2 000 km |
Źródlo: wikipedia.org