Beechcraft King Air

Beechcraft Super King - fot. wikipedia / uzyt. Stahlkocher

1. Historia modelu

Beechcraft King Air – nazwa rodziny dwusilnikowych pasażerskich samolotów produkowanych przez amerykańską firmę Beechcraft. King Air produkowany jest od 1964 r. i jest to najdłużej seryjnie produkowany cywilny samolot. Jest to jedyny ciągle produkowany turbośmigłowy samolot biznesowy (nie licząc Piaggio Avanti).

W maju 1963 r. Beechcraft rozpoczął loty testowe na pierwszym modelu King Air. Już 9 września 1964 r. pierwsza maszyna oznaczona jako Model 90 zeszła z taśmy produkcyjnej. Do końca 1968 dostarczono ponad 400 maszyn wyposażonych w silniki Pratt & Whitney PT-6A o mocy 500 KM.

Beechcraft King Air Model 100
Następnie 23 maja 1969 został zaprezentowany Model 100, który miał większą kabinę niż poprzednik. Później serię 100 poszerzono o modele A100 przeznaczonego dla użytku wojskowego oraz B100 z silnikiem Garrett TFE331 o mocy 715 KM, który wybrano, ponieważ firma Pratt & Whitney nie mogła dostarczyć jednostki napędowej odpowiadającej stawianym wymaganiom. Serię 100 przestano produkować w 1984.
Późniejsze udoskonalanie serii 90 zaowocowało modelami takimi jak: A90, B90, C90, C90-1, C90A, C90B, C90SE, C90GT, E90, F90 i F90-1. Linia "F" posiadała ogon w kształcie litery T, podobnie jak Model 200. Inne różnice były mało znaczące, oprócz silników stosowanych jako jednostki napędowe.
W lipcu 2005 na pokazach lotniczych w Oshkosh Beechcraft zaprezentował C90GT. Jest to mocniejsza wersja C90B, która ją zastąpiła. Samolot używa silników PT6A-135A o mocy 750 KM. Silnik ten charakteryzuje się zwiększoną wydajnością podczas lotów w czasie niskich temperatur, wyższą prędkością przelotu i prędkością wznoszenia. Osiągając 275 węzłów C90GT może konkurować z lekkimi odrzutowcami nowej generacji na krótkich i średnich dystansach, oferując znacznie przestronniejszą i wygodniejszą kabinę.
Popyt na modele o większe niż 90 i 100 spowodował stworzenie Super King Air 200, zarejestrowanego w 1973 z silnikiem PT-6A-41 o mocy 850 KM. W 1980 do produkcji wszedł ulepszony model B200 z silnikiem PT-6A-42 (bardziej wydajnym wariantem wcześniejszego -41), produkuje się go do dzisiaj jako King Air B200 (przydomek "Super" został odrzucony w 1996). Ponieważ B200 jest większy niż serie 90 i 100 otrzymał on ogon w kształcie "T" w celu zwiększenia powierzchni nośnej.
Seria 200 stała się tak popularna, że wkrótce Beechcraft zaczął pracować nad jego następcą. Wstępnie nazwano go Super King Air 300. W stosunku do B200 znacznie poprawiono aerodynamikę oraz wykorzystano w nim znacznie silniejsze silniki niż w poprzedniku (PT-6A-60A o mocy 1050 KM). Loty testowe samolotu rozpoczęły się w 1982. W 1988 rozpoczęto prace nad zastąpieniem tego modelu wskutek czego otrzymano Super King Air 350, który był przede wszystkim dłuższy o niemal metr. Zaprezentowany on został w 1989 i jest sprzedawany do dzisiaj (również bez przydomku "Super").
24 czerwca 1996 z taśmy produkcyjnej zszedł pięciotysięczny King Air.
Podczas kadencji prezydenta USA Lyndona Johnsona samolot ten, a konkretnie model B90 USAF używało do transportowania Johnsona między Bazą Lotniczą Bergstrom, a rodzinną posiadłością w pobliżu Johnson City (Teksas). Kiedy prezydent znajdował się na pokładzie maszyna otrzymywała kryptonim Air Force One.

2. Opis

2.1. Konstrukcja

Wśród modeli można wyróżnić trzy główne: mały o konwencjonalnym ogonie C90GT, średni o ogonie w kształcie litery T B200 oraz największy również o ogonie "typu T" 350. Ceny nowych maszyn wahają się między 3, a 7 milionami USD.

2.2. Wyposażenie

2.3. Warianty

Dokumentacja techniczna samolotu

Oferta sprzedaży