Powstają wówczas takie konstrukcje, jak wspomniane MiG-15 i MiG-17. Samolot myśliwski MiG-15 był przez pewien czas uważany za najlepszy samolot myśliwski na świecie, konkurując z takim konstrukcjami jak amerykański Nort American F-100 Sabre i Super Sabre. Uzbrojenie MiG-15 było dwojakiego rodzaju, ponieważ był wyposażony zarówno w karabin maszynowy jak i działko lotnicze oraz bomby. Dobrze sprawdzał się również jako samolot szturmowy, i w późniejszym czasie, kiedy wychodził z eksploatacji jako myśliwiec, w funkcji samolotu szturmowego (był klasyfikowany i używany jako typowy samolot szturmowy). Z kolei samolot MiG-17, w kodzie NATO odkreślany jako „Fresco”, był przez długi czas swojej eksploatacji klasyfikowany jako myśliwiec. Podobnie jak MiG-15 miał napęd w postaci jednego silnika turboodrzutowego ze sprężarką odśrodkową i ośmioma komorami spalania typu dzbanowego. Silnik wyposażony był również w dopalacz. Był to silnik Klimow VK-1F dysponującym ciągiem ciąg rzędu 29,50 kN oraz 33,14 kN z pracującym dopalaczem. MiG-17 rozpędzał się do prędkości maksymalnej Mach 1,03czyli 1100 km/h, a jego zasięg maksymalny to 2020 km (promień - zasięg bojowy - to 700 km z dwoma zewnętrznymi zbiornikami paliwa).   

III generacja

Kolejna, trzecia generacja samolotów myśliwskich zaczęła pojawiać się od początku 1960 roku. W porównaniu do samolotów z poprzednich generacji, zmiana ta wniosła znaczną komplikację konstrukcji. Samoloty osiągały prędkość lotu do Mach 2 lub powyżej. Zwiększyły się osiągi, takie jak pułap i zasięg.

MiG-21 PF Generacja 3

Między innymi dlatego wyraźnie wzrosła cena jednostkowa samolotów generacji trzeciej. Przedstawicielami myśliwców tej generacji są dla przykładu MiG-23, MiG- 21 oraz F-4 Phantom. Radziecki MiG – 21 to wyjątkowo żywotna konstrukcja, w niektórych siłach powietrznych eksploatowana jeszcze obecnie. Ten jednoosobowy samolot, za skrzydłami typu delta napędzany był pojedynczym silnikiem MNP „Sojuz” (Tumanski / Gawrilow). Silnik osiągał ciąg maksymalny 39,92 kN, a przy włączonym dopalaczu moc rosła do 63,66 kN. Silnik rozpędzał myśliwca do maksymalnej prędkości 2130 m/h . Kolejnym, charakterystyczny dla tej generacji samolotem był MiG-23. Jak na lata 1960-1970 była to bardzo nowoczesna konstrukcja, zwłaszcza jeśli chodzi o konstrukcję i mechanizację skrzydła. Jego skrzydła o zmiennej geometrii, umożliwiały maksymalne wykorzystywanie osiągów MiGa – 23 w bardzo dużym zakresie wysokości: pułap myśliwca wynosił 18 500 m a prędkość maksymalna 2446 km/h (Mach 2,35). MiG-23 oblatany został 10 czerwca 1967 roku, a więc w połowie dekady, i był budowy i eksploatowany w kolejnych dekadach. Myśliwcem generacji trzeciej był też F-4 Phantom. Ta mocna, szybka maszyna, z dwuosobową załogą, która może zabrać spory ładunek uzbrojenia, dysponując bronią zabudowaną w płatowcu jak i uzbrojeniem podwieszanym - była jednym z najlepszych maszyn swojej epoki.

F-4 Phantom. Generacja 3

  

 

Autor: Maciej Ługowski

 

Aktualności lotnicze