Suchoj Su-12

Suchoj Su-12

Suchoj Su-12 - powstał pod wpływem konstrukcji znakomitych niemieckich samolotów rozpoznawczych Focke-Wulf Fw-189 popularnie zwanych "ramami". Ich znakomita zwrotność i widoczność z kabiny wywarła spore wrażenie na radzieckich lotnikach i konstruktorach. Po zbadaniu zdobycznego rumuńskiego Fw-189 podjęto decyzję o zaprojektowaniu podobnego samolotu dla Armii Czerwonej. W 1943r. powstał projekt samolotu służącego do rozpoznania i współpracy z artylerią o układzie podobnym do niemieckiego pierwowzoru , oznaczony Suchoj RK. Do napędu przewidziano 2 silniki ASz-62. Ponieważ wprowadzenie zupełnie nowego samolotu do produkcji seryjnej oraz przezbrojenie jednostek lotniczych w sytuacji trwających walk z Niemcami byłoby bardzo trudne, do realizacji projektu nie doszło.

W 1946r. zdecydowano się powrócić do prac nad projektem. Po wprowadzeniu kilku poprawek i zmianie przewidywanych silników na ASz-82FN podjęto budowę prototypu oznaczonego Suchoj Su-12. Przewidywano, że w razie potrzeby samolot będzie mógł również pełnić rolę bombowca bliskiego zasięgu. Pierwszy lot doszedł do skutku w sierpniu 1947r. Próby zostały ukończone w grudniu 1947r, Su-12 uzyskał dobrą ocenę, miał niezłe osiągi oraz był łatwy w pilotażu. Do produkcji seryjnej jednak nie doszło. Radzieckie dowództwo, preferując samoloty o napędzie odrzutowym, nie było zainteresowane wprowadzeniem do jednostek nowego samolotu wyposażonego w silniki tłokowe.

Konstrukcja: metalowa, dwusilnikowy średniopłat wolnonośny z dwiema belkami ogonowymi. Podwozie klasyczne dwukołowe, wciągane w locie. Załoga: 4 osoby: pilot, nawigator, radiooperator i tylny strzelec. Napęd  stanowiły 2 silniki gwiazdowe ASz-82FN o mocy 1362 kW (1850 KM) każdy.

Uzbrojenie: 4 działka kal. 20 mm, samolot mógł przenosić do 400 kg bomb.

Dane techniczne: