Tupolev Tu-114

Tu-114 (ros. Ту-114 w kryptonimie NATO „Cleat”) został stworzony w odpowiedzi na zapotrzebowanie dużego samolotu dalekodystansowego do obsługi istotnych linii ZSRR.

Wzorowany na bombowcu strategicznym Tu-95 stał się najszybszym i największym pasażerskim samolotem turbośmigłowym świata, rekord prędkości (877 km/h w obwodzie zamkniętym 5000 km i ładunkiem 25 ton) nie został pobity po dziś dzień.

Okres użytkowania Tu-114 był stosunkowo krótki – od 1962 do 1976 roku.

Samolot znany był z niezawodności, szybkości i ekonomiczności (zużywał nawet mniej paliwa niż Ił-62 który go zastąpił).

Obsługiwał kursy do Kopenhagi, Hawany, Montréalu, New Delhi, Paryża, Belgradu i Tokio. Po wkroczeniu Iła-62 był regularnie wycofywany z kolejnych międzynarodowych tras i wykorzystywany na liniach krajowych ZSRR.

We wczesnych latach 80., po wylataniu przeciętnie 14.000 godzin przekazywane były do wojska.

Samolot cechuje parę nowinek technicznych, a wśród nich:

    Skrzydła o kącie skosu 35 stopni, rozwiązanie znane z późniejszych samolotów odrzutowych, jak rodzina Boeingów.
    Wysokie podwozie (niemal 3 metry) ze względu na dużą średnicę śmigieł (5,6 m średnicy). Tak więc podczas lotu testowego do Waszyngtonu z okazji pierwszej wizyty Nikity Chruszczowa w USA lotnisko docelowe nie miało wystarczająco wysokich schodów.
    Śmigła nadkrytyczne, których końcówki pracowały powyżej prędkości dźwięku i które były źródłem bardzo dużego hałasu.
    Moc jednego silnika Kuzniecow NK-12 MW na poziomie 14.000 KM to największa moc silnika turbośmigłowego zastosowana w samolocie pasażerskim (ten sam silnik o podwyższonej jeszcze mocy do 15.000 KM był zastosowany w transportowym An-22).

Dane techniczne
Napęd     4 x silniki turbośmigłowe Kuzniecow NK-12
Moc     4 × 10 304 kW (14 000 KM) każdy

Wymiary

Źródło: Wikipedia.org