Iljuszyn Ił-14

Il-14M

oblatano 1 X 1950r. Próby państwowe zakończono latem 1950r. i skierowano samolot do produkcji seryjnej, która trwała w ZSRR do 1960r. Łącznie zbudowano około 3500 egzemplarzy.

Wersje i odmiany:

• Ił-14D - wersja z 1953r., przeznaczona dla wojsk powietrzno-desantowych, przenosiła 30 spadochroniarzy lub 3000 kg ładunku.

• Ił-14FK - wersja fotogrametryczna, na bazie wersji Ił-14P

• Ił-14FKM - wersja fotogrametryczna, na bazie wersji Ił-14M

• Ił-14G - cywilna wersja transportowa wywodząca się z Iła-14M, lecz z kadłubem Iła-14P, przenosiła 3500 kg ładunku. Zbudowano niewielką serię tych samolotów, wykorzystywano je głównie w rejonach polarnych.

• Ił-14M - zmodyfikowana wersja Iła-14P z 1955r. Kadłub samolotu przedłużono o 1m, co pozwoliło na zabieranie 24, a później 32 pasażerów. Osiągi były nieco gorsze niż poprzednika.

• Ił-14P - pierwsza wersja samolotu, budowana do 1957r., wersja ta była przystosowano do przewozu 18, a później 28-32 pasażerów.

• Ił-14T - wojskowa wersja transportowa z 1952r., powstała na bazie wersji Ił-14M, lecz miała kadłub jak wersja Ił-14P. Samolot przewoził 2700 kg ładunku, 21 spadochroniarzy lub18 rannych. Mógł holować szybowce o masie do 7000 kg.

• Ił-14S - salonka dla 9-11 pasażerów, przebudowana z wersji Ił-14P

Samoloty Ił-14 cieszyły się dobrą opinią. Były łatwe w pilotażu, ekonomiczne i jak na ówczesne czasy dość bezpieczne. Używano ich w ZSRR, Polsce, Czechosłowacji, Korei Północnej, NRD, Bułgarii, Rumunii, Indiach, Birmie, Albanii, Mongolii, Jemenie Płd., Ghanie, Gwinei, Indonezji, Iraku, Kongu, Mali, Nepalu, Egipcie, Jugosławii, Chinach oraz na Węgrzech i Kubie. Samoloty lotnictwa egipskiego przetrwały w służbie aż do początku lat 70. Licencyjną produkcję Iłów-14 podjęto w latach 1956-58 w NRD (pod oznaczeniem VEB Ił-14P) oraz w Czechosłowacji (pod oznaczeniem Avia Av-14).

Pierwsze samoloty Ił-14P trafiły do Polski w czerwcu 1955r. Łącznie w PLL LOT znalazło się 13 egzemplarzy zbudowanych w ZSRR i NRD, które do początku lat 60 obsługiwały linie zagraniczne, a następnie po przebudowaniu na 32-miejscowe zostały skierowane na linie krajowe, na których latały do 1974r. Lotnictwo wojskowe używało łącznie około 20 Iłów-14T, wykorzystując je do transportu oddziałów powietrzno-desantowych.

Konstrukcja: całkowicie metalowy dolnopłat wolnonośny. Kabina załogi i przedział pasażerski nie były ciśnieniowe. Podwozie chowane w locie. Napęd stanowiły 2 silniki gwiazdowe 14-cylindrowe ASz-82T o mocy 1390 kW (1900 KM) każdy. Śmigła czterołopatowe metalowe AW-50.

Dane techniczne (Ił-14P):