Petlyakov WI-100Petlyakov WI-100 - Pod koniec lat 30 radziecki konstruktor Władimir M. Pietlakow został aresztowany przez NKWD i osadzony w moskiewskim więzieniu w Butyrkach. W połowie 1938r. utworzono tam specjalne biuro konstrukcyjne CKB-25. Jego organizacja polegała na utworzeniu wokół kilku głównych konstruktorów zespołów konstrukcyjnych zwanych Specjalnymi Oddziałami Technicznymi. Zespół Pietlakowa otrzymał zadanie zaprojektowania szybkiego, silnie uzbrojonego samolotu myśliwskiego przeznaczonego do działań na dużej wysokości. Do jego napędu przewidywano 2 silniki M-105. Projekt otrzymał kryptonim "100", w literaturze spotyka się także oznaczenie WI (wysotnyj istriebitiel - myśliwiec wysokościowy) lub WI-100. Prace nad samolotem przebiegały sprawnie i już 22 XII 1939r. został oblatany pierwszy prototyp. Pilotem był mjr Piotr M. Stefanowskij. Lot nie był zbyt szczęśliwy, bowiem w czasie jego trwania doszło do awarii jednego z silników, a podczas awaryjnego lądowania okazało się, że amortyzatory podwozia są zbyt twarde. Podczas kolejnych prób ujawniły się wady instalacji paliwowej i chłodzenia silników. Po usunięciu usterek 11 IV 1940r. rozpoczęto próby państwowe.
Wiosną 1940r. ukończono drugi prototyp, jednak już w jedenastym locie na nim doszło do pożaru w kabinie. Załoga wyskoczyła na spadochronach, samolot rozbił się o ziemię, zabijając kilka osób obserwujących próby. Testów pierwszego prototypu nie przerwano, wyniki nie były jednak zachęcające. Myśliwiec miał mniejszą niż zakładano prędkość (538 km/h zamiast 620 km/h), dużo do życzenia pozostawiało także wznoszenie. W trakcie prób państwowych, próbując poprawić osiągi i aerodynamikę samolotu, zmodyfikowano usterzenie prototypu oraz rozważano zwiększenie skosu końcówek skrzydeł.
Wiosną 1940r. władze radzieckiego lotnictwa wyciągając wnioski z walk w Hiszpanii, Polsce i na zachodzie Europy uznały, że siłom powietrznym nie jest pilnie potrzebny wysokościowy myśliwiec i podjęły decyzję o przebudowie WI-100 na szybki bombowiec nurkujący. Prace nad wersją myśliwską zostały wstrzymane w połowie maja 1940r., a kolejne prototypy ukończono w wersji bombowej oznaczonej PB-100. Dalsze prace nad tym samolotem doprowadziły do powstania Pe-2 będącego jednym z najlepszych radzieckich samolotów II wojny światowej.
Konstrukcja: metalowa, dwusilnikowy dwu- lub trzymiejscowy dolnopłat wolnonośny z zakrytymi hermetycznymi kabinami zasilanymi tlenem pod ciśnieniem Usterzenie wolnonośne z podwójnymi statecznikami pionowymi. Podwozie trójkołowe z kółkiem ogonowym, chowane w locie. Napęd stanowiły 2 silniki rzędowe, 12-cylindrowe, chłodzone cieczą, M-105 (WK-105), każdy z dwiema turbosprężarkami typu TK-2 lub TK-3, o mocy 772 kW (1050 KM) każdy. Śmigła trójłopatowe metalowe.
Uzbrojenie: 2 stałe działka SzWAK kal. 20 mm i 2 stałe k.m. SzKAS kal. 7,62 mm w przodzie kadłuba W wersji seryjnej planowano także zamontowanie w ogonie jednego stałego k.m. SzKAS kal. 7,62 mm. Zakładano, że samolot będzie przenosił 2 bomby o masie po 100, 250 lub 500 kg na zewnętrznych zaczepach pod kadłubem albo 2 kasety typu K-76 z 24 pociskami (granatami) kal. 76,2 mm w każdej, 1 kasetę z 40 pociskami kal. 200 mm lub 2 kasety typu K-100 z 96 lekkimi bombami o masie 2,5 kg w specjalnej komorze w kadłubie.
Dane techniczne:
|
Rozpiętość |
17,16 m |
|
Długość |
12,66 m |
|
Powierzchnia nośna |
40,56 m2 |
|
Masa całkowita |
6650 kg |
|
Masa maksymalna |
7260 kg |
|
Prędkość maksymalna |
535 km/h |
|
Pułap |
12 200 m |
|
Zasięg |
1800 km |
Opracował: Paweł Szczepaniec