MiG-17 Fresco
Mikojan-Gurewicz MiG-17 – radziecki samolot myśliwski z jednym silnikiem odrzutowym, wolnonośny średniopłat. To wersja rozwojowa modelu MiG-15 z ulepszonymi skrzydłami. W locie poziomym mógł osiągać prędkość dźwięku. Produkcję seryjną uruchomiono w 1953 r. I powstało 6000 maszyn tego typu. MiG-17 służył przez długi czas jako podstawowy myśliwiec państw bloku wschodniego. Był w wyposażeniu sił powietrznych ponad 30 krajów.
Samolot powstał jednak w 1949, a pierwszy prototyp oblatano w 1950. Pierwszą wersją produkcyjną był różniący się od prototypu silnikiem MiG-17F. Później wprowadzono wersje przechwytujące wyposażone w radar - MiG-17PF oraz w radar i możliwość przenoszenia pocisków naprowadzanych radarowo - MiG-17PFU. MiGa-17 od 1956 produkowano także w Polsce pod zmienioną nazwą Lim-5 (a także MiG-17PF jako Lim-5P).
Ponieważ Polak potrafi, w 1963 polscy inżynierowie opracowali wersję rozwojową Lim-6bis, która była wyposażona w wysięgniki na dodatkowe, podwieszane uzbrojenie oraz spadochron hamujący. Zmieniło to automatycznie przeznaczenie samololotu. Miał on pełnić funkcję samolotu szturmowego. Samoloty eksportowano do Chin otrzymały wtedy oznaczenie J-4, zaś produkowane w Chinach J-5. MiG-17 był samolotem myśliwskim poddźwiękowym. W locie nurkowym, z użyciem dopalacza udawało mu się przekroczyć prędkość dźwięku (1 Ma).
MiG-17 to jednomiejscowy (poza chińską wersją JJ-5) i jednosilnikowy średniopłat o konstrukcji całkowicie metalowej (duraluminium) i skośnych skrzydłach. Skrzydła o zmiennym skosie krawędzi natarcia, przy kadłubie 45°, dalej 42°, o profilu laminarnym, wielodźwigarowe. Na każdym ze skrzydeł trzy kierownice strug powietrza. Na tylnej krawędzi klapy i lotki.
Samolot miał usterzenie klasyczne, skośne (pionowe – o kącie skosu 56°). Usterzenie poziome zamocowane powyżej połowy wysokości pionowego. Kadłub o konstrukcji półskorupowej.
W części przedniej wlot powietrza do silnika, rozdzielający się pionową przegrodą na dwa kanały wzdłuż burt.
Kabina pilota była hermetyzowana, typu wentylowanego. Kabina wyposażona w fotel katapultowy (minimalna wysokość do katapultowania 250 m). Silnik odrzutowy znajdował się w tylnej części kadłuba.
Napęd stanowił jeden silnik turboodrzutowy ze sprężarką odśrodkową WK-1F o ciągu 33,1 kN z dopalaczem, 25,5 kN bez dopalania. Paliwo w dwóch zbiornikach w kadłubie o pojemności łącznie 1415 l. Z reguły podwieszano dwa dodatkowe zbiorniki paliwa pod skrzydłami o pojemności po 400 l, zaś uzbrojenie było stałe: dwa działka lotnicze NR-23 kalibru 23 mm (po 80 nabojów) i jedno N-37D kalibru 37 mm (40 nabojów), na wspólnej opuszczanej lawecie pod przednią częścią kadłuba. MiG-17PF był uzbrojony w trzy działka NR-23 23 mm.
Dane techniczne
Napęd 1 × Klimow WK-1F, turboodrzutowy
Ciąg 26,5 kN (33,1 kN z dopalaniem)
Wymiary
Rozpiętość 9,63 m
Długość 11,36 m
Wysokość 3,80 m
Powierzchnia nośna 22,6 m²
Masa
Własna 4100 kg
Użyteczna 2000 kg
Startowa 6100 kg
Zapas paliwa 1530 litrów
Osiągi
Prędkość maksymalna 1145 km/h
Prędkość przelotowa 690 km/h
Prędkość minimalna 180 km/h
Prędkość wznoszenia 65 m/s
Pułap 16 600 m
Zasięg 1300 km, (1930 km z dodatkowymi zbiornikami)
Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 × działko N-37D kal. 37 mm
2 × działko NR-23 kal. 23 mm
500 kg uzbrojenia pod skrzydłami lub 2 zbiorniki paliwa po 400 litrów
Oprac. redakcja