Na konkurs samolotów szkolnych w 1933r. A. Jakowlew opracował projekt samolotu będącego mniejszą wersją wcześniej zbudowanegoAIR-7. Miał to być dwumiejscowy dolnopłat o mieszanej konstrukcji i odkrytych kabinach, napędzany przez silnik gwiazdowy M-11. Projekt nie został zrealizowany, ale w następnym roku na jego podstawie opracowano samolot AIR-9. Silnik osłonięto pierścieniem Townenda, kabiny otrzymały wspólną osłonę, zamontowano również owiewki kół. W 1934r., po wprowadzeniu kilku zmian konstrukcyjnych samolot otrzymał oznaczenie AIR-9 bis. Po wymianie silnika na M-11E, żeńska załoga: Irina Wiszniewska i Jekaterina Miednikowa ustanowiła na nim 4 V 1937r. światowy rekord wysokości.
Do seryjnej produkcji AIR-9 bis nie doszło. Był on natomiast pierwowzorem samolotu AIR-10, którego dalszy rozwój doprowadził do powstania samolotu UT-2.
Konstrukcja: mieszana, kadłub i usterzenie metalowe, skrzydła drewniane, całość kryta sklejką i płótnem. Jednosilnikowy, dwumiejscowy dolnopłat, kabiny załogi zakryte. Podwozie stałe. Napęd stanowił silnik gwiazdowy M-11 o mocy 73,5 kW (100 KM) wymieniony później na silnik M-11E o mocy 110,3 kW (150 KM)
Dane techniczne (AIR-9 bis z silnikiem M-11E):
|
Rozpiętość |
10,2 m |
|
Długość |
6,97 m |
|
Powierzchnia nośna |
16,87 m2 |
|
Masa własna |
495 kg |
|
Masa całkowita |
768 kg |
|
Prędkość maksymalna |
215 km/h |
|
Pułap |
6518 m |
|
Zasięg |
695 km |
Opracował: Paweł Szczepaniec