PWS-10M1 PWS-10M1
PWS-10 - Samolot myśliwski  został zaprojektowany pod koniec lat 20 przez inż. Aleksandra Grzędzielskiego oraz inż. Augustyna Bobka-Zdaniewskiego jako następca nieudanych i mających fatalną opinię myśliwców SPAD S-61. Pierwszy prototyp wyposażony w przestarzały silnik Lorraine-Dietrich LD-12Eb został oblatany w marcu 1930r. przez Franciszka Rutkowskiego. Samolot był udany, ale stary silnik znacznie obniżał jego osiągi. Drugi prototyp dostosowano zatem do silnika Bristol Jupiter VIIF.

W wyniku prób porównawczych myśliwców PZL P.1 i PWS-10 polskie lotnictwo zamówiło serię 80 PWS-10, gdyż samolot ten nadawał się do natychmiastowego wprowadzenia do produkcji seryjnej, traktując go jednocześnie jako "sprzęt myśliwski zastępczy" do czasu dopracowania wersji rozwojowych PZL P.1. Egzemplarze seryjne różniły się od prototypów głównie innym modelem chłodnicy. Pozostawiono silniki Lorraine-Dietrich LD-12Eb ze względu na ich duże zapasy zalegające w magazynach. Produkcję rozpoczęto wiosną 1931r., a ostatnie zamówione myśliwce trafiły do eskadr na początku 1932r.

 

PWS-10 przetrwały w pierwszej linii dopóki nie pojawiły się znacznie nowocześniejsze i lepsze myśliwce PZL P.7, będące dalszym rozwinięciem konstrukcji PZL P.1. Już wiosną 1933r. zaczęto je przenosić do szkół lotniczych i składnic sprzętu. W listopadzie 1936r. 20 myśliwców poprzez portugalskiego pośrednika (za wiedzą i aprobatą ówczesnych władz polskich) dostało się w ręce wojsk gen. Franco. Do 1939r. używano je w szkole lotniczej w Copero koło Sewilli. Nazywano je tam "Chiquita".

Pozostałe w kraju samoloty były stopniowo wycofywane z użycia i kasowane. Kilkanaście przetrwało do września 1939r. 10 z nich weszło w skład improwizowanych kluczy myśliwskich, przeznaczonych do obrony Dęblina. Ze względu na nikłą wartość bojową wykonywano na nich jedynie loty patrolowe.

 

Dwupłatową wersją PWS-10 był PWS-15.

 
Konstrukcja: mieszana, jednosilnikowy, jednomiejscowy górnopłat zastrzałowy. Płat drewniany, podparty dwoma parami zastrzałów z rur stalowych, kryty płótnem. Kadłub metalowy, kratownicowy, spawany z rur stalowych, kryty płótnem i blachą duralową. Podwozie klasyczne dwukołowe stałe. Napęd stanowił 12-cylindrowy silnik rzędowy Lorraine-Dietrich LD-12Eb o mocy 331 kW (450 KM).
 
Uzbrojenie: 2 k.m. Vickers wz. 09/18 kal. 7,92 mm lub 1 k.m. Vickers wz. E kal. 7,92 mm.

 


Dane techniczne:

Rozpiętość

11 m

Długość

7,5 m

Wysokość

2,7 m

Powierzchnia nośna

18 m2

Masa własna

1085 kg

Masa całkowita

1450 kg

Prędkość maksymalna

258 km/h

Pułap

6500 m

Zasięg

300 km

 

 

Opracował: Paweł Szczepaniec

Aktualności lotnicze